Mono Lake, Bodie Ghost Town en Devils Postpile National Monument

We hebben vannacht geslapen aan het Mono Lake. Hier zullen we vandaag ook nog een ronde doen maar we besluiten eerst naar Bodie Ghost Town te gaan. Een stadje waar in 1879 veel goud gevonden is, een stad met volop leven. Nu 120 jaar later ligt het stadje er al vele jaren ( vanaf de jaren 30) verlaten bij. Iedereen is vertrokken en heeft alles achtergelaten. Een bijzondere gewaarwording is het dan ook om hier rond te lopen en bij huizen en panden binnen te kijken. Er ligt nog van alles in en rondom de panden, alleen het leven is weg uit het stadje. Toch raar, dit soort situaties kennen wij bij ons niet. 

Voordat we naar Bodie Ghost Town rijden komen we wel volop leven tegen. Een schaapherder met zijn honden, honderden schapen en een verdwaalde ezel. Maar wat het plaatje pas echt bijzonder maakt is dat hij voor de schapen aan het gitaarspelen is. Zo lachen! 

Na Bodie rijden we via Rough Road weer terug naar het Mono Lake. Een flinke rit over een gravelweg om vervolgens de weg voort te zetten na nog vele andere onverharde wegen. Een stoffige bedoeling maar wel een leuke rit. 

Als je bij het Mono Lake aankomt vraag je je af waarom ze het niet Moon Lake noemen, want daar lijkt het meer op! Het meer is ouder dan 1  miljoen jaar en bestaat ook uit een grote zoutvlakte, meerdere eilandjes, lavazand  en hoge tufastones. Het is raar om over de zoutvlakte te lopen  het ruikt ook anders, naar kruiden en soms weer heel zoet. Het water verandert ook regelmatig van kleur. Helder blauw, heel donker, groen, soms oranje, dit heeft met de mineralen in het water te maken. Maar samen met de eilandjes, het lavazand  en de witte zoutvlaktes ziet het er super uit. Het lijkt wel of je op een andere planeet bent! Echt mooi! Omdat het overal weer een ander uitzicht biedt doen we snel nog een trail, stoppen we bij een stroompje, een paar overlooks en dan is het tijd om te gaan lunchen! 

Per toeval komen we langs de Inyo Craters in Inyo National Forest. Toch maar ff stoppen voor de trail. We komen uit bij twee kraters die niet al te ver van elkaar vandaan liggen. De klim is goed te doen en we genieten dan ook volop van het uitzicht. De kraters zijn tussen de 500 en 600 jaar oud en vallen onder de categorie "jonge kraters".  Er is nog een trail die verder de bergen ingaat. Deze is wel voor getrainde hikers met de juiste materialen maar ach.... Wij hebben toch ook onze bergschoenen aan en gaan het gewoon proberen. met handen en voeten hier en daar een uitglijder, een schram en flink stofhappen zetten we de klim voort. Laten we het erop houden dat we weer een ervaring rijker zijn die we niet hadden willen missen.  

Nu op naar Devils Postpile National Monument! 

We hadden tijdens het maken van de route dit Monument aangegeven "voor als we tijd over hebben" . Nu we er zijn hadden we dit zeker niet willen missen! Wat een mooi gebied dat ontstaan is door een proces van lava en ijs. Hierdoor krijg je een 6-hoekig gesteente. Een mooie trail, mooi gebied en mooi park. Toch zeker een aanrader! 

In de schemer rijden we naar het hotel toe om het laatste wildlife te spotten. 
Na het inchecken wordt het tijd om te gaan eten. We zitten in een sfeervol en gezellig restaurantje. Het vlees is heerlijk gekruid en gegrild, de salade knapperig vers en de frietjes heerlijk gebakken. Alleen het is wederom... Veel te veel.... 

Daarna nog aan het blog werken, want omdat het met de wifi de laatste dagen wat minder was moeten we nog het nodige plaatsen! 

Hopelijk thuis met iedereen ook goed! 
Tot het volgende blog!